Τα ματωμένα χείλη μου

Τα ματωμένα χείλη μου
ρωτάνε με καημό,
που να 'ναι απόψε το παιδί
στα ξένα μοναχό;

Επωδός
Σωτήρα γλυκέ, πονώ,
σωτήρα γλυκέ, πονώ.
Ω, πώς πονώ, λύτρωσε το παιδί,
η άβυσσος τ' απειλεί.

Απόψε η νοσταλγία σου
λογχίζει την ψυχή,
πού 'ναι τ' αθώα μάτια σου
αγγελική μορφή;

Ψελλίζω τα τραγούδια σου,
θυμάμαι προσευχές,
των χρόνων σου των παιδικών
νοσταλγικές φωνές.

Φθινόπωρου χρυσάνθεμο,
οργή νεροποντής
σε χτύπησε, σε μάδησε,
στα ρείθρα της ντροπής.

Θλιμμένο το τραγούδι μου,
πικρός ο στεναγμός,
γιατί το περιστέρι μου
το πλήγωσ' ο εχθρός.

Μακάρι στο πλακόστρωτο
ν' ακούγονταν ξανά
μετανιωμένα βήματα,
ω άπειρη χαρά.